تغییرات اقلیمی
تغییرات اقلیمی به دگرگونی بلندمدت در دما و الگوهای آب و هوایی یک منطقه یا کل کره زمین اشاره دارد. این تغییرات می تواند شامل افزایش یا کاهش دما، تغییر در میزان بارندگی، افزایش یا کاهش تعداد و شدت پدیده های هواشناسی حاد مانند طوفان، سیل و خشکسالی باشد.
عوامل متعددی می توانند در بروز تغییرات اقلیمی نقش داشته باشند، از جمله:
فعالیت های انسانی
انتشار گازهای گلخانه ای:
مهمترین عامل تغییرات اقلیمی، انتشار گازهای گلخانه ای مانند دی اکسید کربن، متان و اکسید نیتروژن در اثر فعالیت های انسانی مانند سوزاندن سوخت های فسیلی، جنگل زدایی و کشاورزی صنعتی است.
سایر فعالیت های انسانی:
سایر فعالیت های انسانی مانند تغییر کاربری اراضی، تخریب جنگل ها و آلودگی هوا نیز می تواند به طور غیرمستقیم بر آب و هوای کره زمین تأثیر بگذارد.
نوسانات طبیعی
تغییرات در تابش خورشیدی:
تغییرات در تابش خورشیدی می تواند بر دمای کره زمین تأثیر بگذارد.
فعالیت های آتشفشانی:
فوران های آتشفشانی می تواند گازها و خاکستر را به اتمسفر آزاد کند و بر آب و هوای کره زمین تأثیر بگذارد.
الگوهای اقیانوسی:
الگوهای اقیانوسی مانند ال نینو و لانینا می تواند بر آب و هوای مناطق مختلف کره زمین تأثیر بگذارد.
تاریخچه مختصری از تغییرات اقلیمی
درک بشر از تغییرات اقلیمی به قرن نوزدهم میلادی باز می گردد. در سال 1824، ژوزف فوریه، دانشمند فرانسوی، نظریه ای ارائه کرد که نشان می داد گازهای گلخانه ای مانند دی اکسید کربن می توانند در گرم شدن کره زمین نقش داشته باشند.
در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، دانشمندان با مطالعه سوابق دما و سایر داده ها، شواهدی از گرم شدن کره زمین را پیدا کردند. در سال 1938، گیلبرت کالدینگ، دانشمند انگلیسی، اصطلاح “اثر گلخانه ای” را برای توصیف فرآیندی که منجر به گرم شدن کره زمین می شود، ابداع کرد.
در دهه 1970، نگرانی های مربوط به تغییرات اقلیمی افزایش یافت. در سال 1979، کمیته بین دولتی تغییرات آب و هوا (IPCC) توسط سازمان ملل متحد تاسیس شد تا به طور علمی تغییرات اقلیمی را مورد بررسی قرار دهد.
گزارش های IPCC نقش انسان در گرم شدن کره زمین را به طور فزاینده ای روشن کرد. در سال 1990، IPCC در اولین گزارش خود اعلام کرد که “فعالیت های انسانی احتمالاً عامل اصلی گرم شدن مشاهده شده از اواسط قرن بیستم است”.
در سال 1992، بیش از 150 کشور کنوانسیون چارچوب ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوا (UNFCCC) را امضا کردند. هدف UNFCCC تثبیت غلظت گازهای گلخانه ای در اتمسفر در سطحی است که از “تداخل خطرناک انسان با سیستم آب و هوایی” جلوگیری کند.
در سال 2015، 195 کشور توافقنامه پاریس را امضا کردند. هدف این توافقنامه محدود کردن گرمایش جهانی به 2 درجه سانتیگراد و تلاش برای محدود کردن آن به 1.5 درجه سانتیگراد در مقایسه با دوران پیش از صنعتی شدن است.
امروزه، تغییرات اقلیمی به عنوان یک چالش بزرگ جهانی شناخته شده است. شواهد علمی نشان می دهد که گرم شدن کره زمین در حال سرعت گرفتن است و اثرات آن در حال حاضر در سراسر جهان مشاهده می شود.
نقش انسان در تغییرات اقلیمی
در حالی که نوسانات طبیعی می تواند در بروز تغییرات اقلیمی نقش داشته باشد، شواهد علمی نشان می دهد که فعالیت های انسانی عامل اصلی گرم شدن کره زمین در قرن گذشته بوده است.
- گزارش های IPCC :
- گزارش های هیئت بین دولتی تغییرات آب و هوا (IPCC) که معتبرترین مرجع علمی در زمینه تغییرات اقلیمی است، به طور قاطعانه نشان می دهد که فعالیت های انسانی عامل اصلی گرم شدن کره زمین است.
- سوابق دما:
- سوابق دما نشان می دهد که دمای کره زمین در قرن گذشته به طور قابل توجهی افزایش یافته است. این افزایش دما با افزایش انتشار گازهای گلخانه ای در اثر فعالیت های انسانی همزمان بوده است.
- مدل های آب و هوایی:
- مدل های آب و هوایی که ابزارهای پیش‌بینی آب و هوا هستند، نشان می‌دهند که بدون کاهش انتشار گازهای گلخانه ای، گرمایش جهانی ادامه خواهد داشت.
گاز های گلخانه ای و تاثیر آن بر تغییرات اقلیمی:
گازهای گلخانه ای گروهی از گازها در اتمسفر زمین هستند که مانند شیشه گلخانه عمل می کنند. این گازها به گرما اجازه می دهند از خورشید به زمین برسد، اما مانع از بازگشت آن به فضا می شوند. این امر باعث گرم شدن کره زمین می شود.
مهمترین گازهای گلخانه ای عبارتند از:
دی اکسید کربن:
دی اکسید کربن که از سوزاندن سوخت های فسیلی مانند زغال سنگ، نفت و گاز طبیعی تولید می شود، فراوانترین گاز گلخانه ای است.
متان:
متان که از منابعی مانند کشاورزی، دامداری و تصفیه فاضلاب تولید می شود، 25 برابر قوی تر از دی اکسید کربن است.
اکسید نیتروژن:
اکسید نیتروژن که از منابعی مانند کشاورزی، سوزاندن سوخت های فسیلی و فاضلاب تولید می شود، 298 برابر قوی تر از دی اکسید کربن است.
تاثیر گازهای گلخانه ای بر تغییرات اقلیمی:
گرم شدن کره زمین:
افزایش غلظت گازهای گلخانه ای در اتمسفر باعث گرم شدن کره زمین می شود. این امر می تواند منجر به ذوب شدن یخ ها، افزایش سطح آب دریاها، تغییر در الگوهای آب و هوایی و تشدید پدیده های هواشناسی حاد مانند طوفان، سیل و خشکسالی شود.
اسیدی شدن اقیانوس ها:
افزایش غلظت دی اکسید کربن در اقیانوس ها باعث اسیدی شدن آنها می شود. این امر می تواند به زندگی دریایی آسیب برساند.
تغییرات در اکوسیستم ها:
گرم شدن کره زمین و تغییرات در الگوهای آب و هوایی می تواند به اکوسیستم ها آسیب برساند و منجر به انقراض گونه های گیاهی و جانوری شود.
تغییرات اقلیمی یک چالش بزرگ جهانی است که می تواند پیامدهای ناگوار و بلندمدتی برای کره زمین و انسان ها داشته باشد. برخی از این پیامدها عبارتند از:
افزایش سطح آب دریاها:
ذوب شدن یخچال ها و صفحات یخی در اثر گرم شدن کره زمین، سطح آب دریاها را افزایش می دهد و می تواند منجر به غرق شدن مناطق ساحلی و جزایر شود.
تغییر در الگوهای بارندگی:
تغییرات اقلیمی می تواند منجر به خشکسالی در برخی مناطق و سیل در مناطق دیگر شود.
کاهش تنوع زیستی:
تغییرات اقلیمی می تواند منجر به انقراض بسیاری از گونه های گیاهی و جانوری شود.
بیماری های مرتبط با آب و هوا:
گرم شدن کره زمین می تواند منجر به شیوع بیماری های مرتبط با گرما مانند مالاریا و تب دنگی شود.
ناامنی غذایی:
خشکسالی، سیل و سایر پدیده های مرتبط با تغییرات اقلیمی می تواند منجر به ناامنی غذایی و کمبود آب در بسیاری از نقاط جهان شود.
دولت ها در سراسر جهان برنامه های مختلفی برای مقابله با تغییرات اقلیمی اجرا می کنند. این برنامه ها به طور کلی شامل دو دسته اقدامات کاهش انتشار گازهای گلخانه ای و سازگاری با اثرات تغییرات اقلیمی می باشد.
برخی از اقدامات دولت ها برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای عبارتند از:
کاهش وابستگی به سوخت های فسیلی:
دولت ها با سرمایه گذاری در منابع انرژی تجدیدپذیر مانند انرژی خورشیدی و بادی و همچنین با افزایش راندمان انرژی می توانند وابستگی به سوخت های فسیلی را کاهش دهند.
ترویج حمل و نقل پایدار:
دولت ها می توانند با ترویج استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی، دوچرخه سواری و پیاده روی، انتشار گازهای گلخانه ای از بخش حمل و نقل را کاهش دهند.
کاهش جنگل زدایی:
جنگل ها نقش مهمی در جذب دی اکسید کربن دارند. دولت ها می توانند با حفاظت از جنگل ها و تشویق به درختکاری به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای کمک کنند.
ترویج کشاورزی پایدار:
بخش کشاورزی یکی از بزرگترین منابع انتشار گازهای گلخانه ای است. دولت ها می توانند با ترویج روش های کشاورزی پایدار مانند کشاورزی زیستی و کم خاکورزی به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای از این بخش کمک کنند.
برخی از اقدامات دولت ها برای سازگاری با اثرات تغییرات اقلیمی عبارتند از:
ساخت سازه های مقاوم در برابر سیل و خشکسالی:
دولت ها می توانند با ساخت سازه های مقاوم در برابر سیل و خشکسالی به جوامع در سازگاری با اثرات این پدیده ها کمک کنند.
توسعه سیستم های هشدار زودهنگام:
دولت ها می توانند با توسعه سیستم های هشدار زودهنگام به مردم در مورد پدیده های هواشناسی حاد مانند طوفان، سیل و خشکسالی هشدار دهند.
ارتقای سیستم های کشاورزی:
دولت ها می توانند با ارتقای سیستم های کشاورزی به کشاورزان در سازگاری با اثرات تغییرات اقلیمی مانند خشکسالی و افزایش دما کمک کنند.
افزایش آگاهی عمومی
دولت ها می توانند با آموزش و اطلاع رسانی به مردم در مورد تغییرات اقلیمی و راه های مقابله با آن، به افزایش آگاهی عمومی در مورد این موضوع مهم کمک کنند.
راهکار سازمان جهانی ایزو برای مقابله با تغییرات اقلیمی
سازمان بین‌المللی استانداردسازی (ISO) به عنوان مرجع جهانی در تدوین استانداردهای بین‌المللی، نقشی حیاتی در مقابله با تغییرات اقلیمی ایفا می‌کند.
راهکارهای کلیدی ایزو در این زمینه عبارتند از:
تدوین استانداردهای مرتبط با مدیریت انرژی و محیط زیست:
ایزو با تدوین استانداردهایی مانند ISO 14001 و ISO 50001 به سازمان‌ها در بهینه‌سازی مصرف انرژی، کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و مدیریت اثرات زیست‌محیطی خود کمک می‌کند.
ترویج نوآوری و توسعه فناوری‌های پایدار:
ایزو با تشویق به استفاده از استانداردهای جدید مانند ISO 14064 ، به تسریع نوآوری و توسعه فناوری‌های پایدار در زمینه‌های مختلف مانند انرژی‌های تجدیدپذیر، حمل‌ونقل و کشاورزی کمک می‌کند.
افزایش آگاهی و آموزش:
ایزو با انتشار منابع آموزشی و راهنمایی‌های مختلف، به افزایش آگاهی عمومی و خصوصی در مورد تغییرات اقلیمی و راهکارهای مقابله با آن کمک می‌کند.
همکاری بین‌المللی:
ایزو با همکاری سازمان‌های بین‌المللی دیگر مانند UNFCCC و IPCC، به ترویج همکاری و هماهنگی جهانی در زمینه مقابله با تغییرات اقلیمی می‌پردازد.
برخی از مهمترین استانداردهای ایزو در زمینه تغییرات اقلیمی عبارتند از:
ISO 14001 :
سیستم مدیریت زیست‌محیطی
ISO 50001 :
سیستم مدیریت انرژی
ISO 14064 :
اندازه‌گیری و راستی‌آزمایی انتشار گازهای گلخانه‌ای
ISO 14971 :
ملاحظات زیست‌محیطی در طراحی و توسعه محصولات
با استفاده از این استانداردها، سازمان‌ها می‌توانند به طور موثری در مقابله با تغییرات اقلیمی مشارکت کنند.
علاوه بر این، ایزو به طور فعال در زمینه‌های زیر نیز فعالیت می‌کند:
توسعه استانداردهای مربوط به اقتصاد چرخشی:
ایزو با تدوین استانداردهایی مانند ISO 59000، به ترویج اقتصاد چرخشی و استفاده بهینه از منابع کمک می‌کند.
توسعه استانداردهای مربوط به شهرها و جوامع پایدار:
ایزو با تدوین استانداردهایی مانند ISO 37120، به توسعه شهرها و جوامع پایدار و انعطاف‌پذیر در برابر تغییرات اقلیمی کمک می‌کند.
با تعهد به استفاده از استانداردهای ایزو، می‌توانیم گامی مهم در جهت مقابله با تغییرات اقلیمی و حفظ کره زمین برای نسل‌های آینده برداریم.
NET ZERO و ارتباط آن با تغییرات اقلیمی
NET ZERO به تعادل بین انتشار گازهای گلخانه ای و جذب آنها از اتمسفر اشاره دارد. به عبارت دیگر، زمانی که به NET ZERO می رسیم، انتشار گازهای گلخانه ای به صفر می رسد و هیچ گاز گلخانه ای جدیدی به اتمسفر اضافه نمی شود.
ارتباط NET ZERO با تغییرات اقلیمی:
گرم شدن کره زمین:
فعالیت های انسانی مانند سوزاندن سوخت های فسیلی، جنگل زدایی و کشاورزی صنعتی باعث افزایش انتشار گازهای گلخانه ای در اتمسفر می شود. این امر منجر به گرم شدن کره زمین و تغییرات اقلیمی می شود.
راه حل:
رسیدن به NET ZERO انتشار گازهای گلخانه ای می تواند به توقف گرم شدن کره زمین و مقابله با تغییرات اقلیمی کمک کند.
چالش های رسیدن به NET ZERO:
هزینه بالا:
گذار به NET ZERO به سرمایه گذاری قابل توجهی در منابع انرژی تجدیدپذیر، فناوری های جدید و زیرساخت ها نیاز دارد.
فقدان همکاری بین المللی:
مقابله با تغییرات اقلیمی و رسیدن به NET ZERO به همکاری بین المللی نیاز دارد. عدم همکاری بین کشورها می تواند اثربخشی اقدامات را کاهش دهد.
فقدان آگاهی عمومی:
بسیاری از مردم هنوز از خطرات تغییرات اقلیمی و ضرورت رسیدن به NET ZERO آگاه نیستند.
اقداماتی که برای رسیدن به NET ZERO می توان انجام داد:
کاهش انتشار گازهای گلخانه ای:
با استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر، افزایش راندمان انرژی و توسعه فناوری های جدید می توان انتشار گازهای گلخانه ای را کاهش داد.
جذب گازهای گلخانه ای:
با کاشت درختان، حفاظت از جنگل ها و به کارگیری روش های کشاورزی پایدار می توان به جذب گازهای گلخانه ای از اتمسفر کمک کرد.
افزایش آگاهی عمومی:
آموزش و اطلاع رسانی به مردم در مورد تغییرات اقلیمی و ضرورت رسیدن به NET ZERO از اهمیت بالایی برخوردار است.
NET ZERO یک هدف مهم و ضروری برای مقابله با تغییرات اقلیمی است. با تلاش و همکاری جهانی می توان به این هدف دست یافت و از کره زمین برای نسل های آینده محافظت کرد.
الزامات سازمان جهانی ایزو برای NET ZERO
سازمان بین‌المللی استانداردسازی (ISO) به عنوان مرجع جهانی در تدوین استانداردهای بین‌المللی، نقش حیاتی در ترویج NET ZERO ایفا می‌کند.
الزامات کلیدی ایزو برای دستیابی به NET ZERO عبارتند از:
کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای
کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در سرتاسر زنجیره ارزش:
سازمان‌ها باید با اندازه‌گیری و راستی‌آزمایی انتشار گازهای گلخانه‌ای خود (مطابق با ISO 14064 ) و تعیین اهداف بلندپروازانه برای کاهش انتشار، به طور فعال در جهت کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در سرتاسر زنجیره ارزش خود تلاش کنند.
استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر:
سازمان‌ها باید به طور فزاینده‌ای از منابع انرژی تجدیدپذیر (مطابق با ISO 50001 ) استفاده کنند و وابستگی خود به سوخت‌های فسیلی را کاهش دهند.
افزایش راندمان انرژی:
با بهینه‌سازی مصرف انرژی در فرآیندها و سیستم ها (مطابق با ISO 50001 ) می‌توان به طور قابل توجهی انتشار گازهای گلخانه‌ای را کاهش داد.
جذب و ذخیره‌سازی کربن
جذب و ذخیره‌سازی کربن از اتمسفر:
سازمان‌ها می‌توانند از طریق سرمایه‌گذاری در پروژه‌های جذب و ذخیره‌سازی کربن (مطابق با ISO 14064 ) به جبران انتشار گازهای گلخانه‌ای خود کمک کنند.
کاشت درختان و حفاظت از جنگل‌ها:
جنگل‌ها نقش مهمی در جذب و ذخیره‌سازی کربن دارند. سازمان‌ها می‌توانند با کاشت درختان و حفاظت از جنگل‌ها به حفظ این منابع طبیعی حیاتی کمک کنند.
تعهد و شفافیت
تعهد به اهداف NET ZERO :
سازمان‌ها باید به طور علنی به اهداف NET ZERO خود تعهد کنند و به طور منظم گزارش‌های پیشرفت خود را منتشر کنند.
انتشار اطلاعات مربوط به انتشار گازهای گلخانه‌ای:
سازمان‌ها باید اطلاعات مربوط به انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را به طور شفاف و به صورت علنی منتشر کنند.
نوآوری و همکاری
همکاری با سایر سازمان‌ها:
همکاری بین سازمان‌ها، دولت‌ها و سایر ذینفعان برای دستیابی به NET ZERO ضروری است.
با پیروی از این الزامات، سازمان‌ها می‌توانند به طور موثری در دستیابی به NET ZERO و مقابله با تغییرات اقلیمی مشارکت کنند.
تاثیر تغییرات اقلیمی بر صنایع
تغییرات اقلیمی به طور فزاینده‌ای بر صنایع در سراسر جهان تاثیر می‌گذارد. این اثرات می‌توانند مستقیم و غیرمستقیم باشند.
برخی از اثرات مستقیم تغییرات اقلیمی بر صنایع عبارتند از:
افزایش هزینه‌های تولید:
گرم شدن کره زمین می‌تواند منجر به افزایش هزینه‌های انرژی، آب و مواد اولیه شود.
تغییر در تقاضا برای محصولات:
تغییرات در الگوهای آب و هوایی می‌تواند تقاضا برای محصولات و خدمات را تغییر دهد.
ایجاد اختلال در زنجیره‌های تامین:
رویدادهای شدید آب و هوایی مانند سیل و خشکسالی می‌تواند زنجیره‌های تامین را مختل کند و به تولید و توزیع محصولات آسیب برساند.
آسیب به زیرساخت‌ها:
تغییرات اقلیمی می‌تواند به زیرساخت‌های حیاتی مانند جاده‌ها، پل‌ها و خطوط برق آسیب برساند.
برخی از اثرات غیرمستقیم تغییرات اقلیمی بر صنایع عبارتند از:
کاهش بهره‌وری:
گرم شدن کره زمین می‌تواند به کاهش بهره‌وری کارکنان و افزایش بیماری‌ها و ناتوانی‌ها منجر شود.
افزایش ریسک‌های قانونی:
صنایع ممکن است با ریسک‌های قانونی فزاینده‌ای در رابطه با تغییرات اقلیمی مانند دعاوی مربوط به آلودگی و انتشار گازهای گلخانه‌ای مواجه شوند.
تغییر در قوانین و مقررات:
دولت‌ها ممکن است قوانین و مقرراتی را برای مقابله با تغییرات اقلیمی وضع کنند که بر فعالیت‌های صنعتی تاثیر می‌گذارد.
صنایع مختلف به طور متفاوتی از تغییرات اقلیمی تاثیر می‌پذیرند.
برخی از صنایعی که به طور خاص در معرض خطر هستند عبارتند از:
کشاورزی:
تغییرات در الگوهای آب و هوایی می‌تواند به طور قابل توجهی بر تولید محصولات کشاورزی و دامی تاثیر بگذارد.
گردشگری:
گرم شدن کره زمین و افزایش سطح آب دریا می‌تواند به مقاصد گردشگری محبوب آسیب برساند.
بیمه:
رویدادهای شدید آب و هوایی می‌تواند منجر به افزایش خسارات و دعاوی بیمه شود.
صنایع می‌توانند با اقداماتی مانند:
کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای:
صنایع می‌توانند با استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر، افزایش راندمان انرژی و سرمایه‌گذاری در فناوری‌های جدید، انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را کاهش دهند.
سازگاری با اثرات تغییرات اقلیمی:
صنایع می‌توانند با اتخاذ اقداماتی مانند ساخت زیرساخت‌های مقاوم در برابر آب و هوا و توسعه برنامه‌های مدیریت ریسک، خود را با اثرات تغییرات اقلیمی سازگار کنند.
حمایت از سیاست‌های اقلیمی:
صنایع می‌توانند از سیاست‌های اقلیمی که به دنبال کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و ترویج توسعه پایدار هستند، حمایت کنند.
به طور فزاینده‌ای برای مقابله با اثرات تغییرات اقلیمی و اطمینان از بقای خود در بلندمدت ضروری است.
یکی از اقداماتی که سازمان جهانی ایزو در این راستا انجام داده است، تهیه CLIMATE CHANGE استاندارد ایزو 9001 است که میتوانید اینجا بخوانید.
یکی از ابزار هایی که سازمان ملل متحد (UN) در راستای مدیریت تغییرات اقلیمی آن را ایجاد و از آن استفاده می نماید، کنوانسیون چارچوب ملل متحد می باشد. کنوانسیون چارچوب ملل متحد در مورد تغییر اقلیم (UNFCCC) معاهده ای بین المللی است که به منظور تثبیت غلظت گازهای گلخانه ای در اتمسفر در سطحی که از خطرناک ترین اثرات تغییرات آب و هوایی جلوگیری کند، منعقد شده است.
اهداف NFCCC :
تثبیت غلظت گازهای گلخانه ای در اتمسفر در سطحی که از خطرناک ترین اثرات تغییرات آب و هوایی جلوگیری کند.
جلوگیری از تشدید مداخله انسان در سیستم آب و هوایی.
ارتقای همکاری بین المللی برای مقابله با تغییرات آب و هوایی.
COP چیست؟
COP مخفف “Conference of the Parties” (کنفرانس طرف ها) است. این کنفرانس سالانه توسط UNFCCC برگزار می شود و به عنوان بالاترین تصمیم گیری در UNFCCC عمل می کند.
اهداف COP :
- بررسی و ارزیابی اجرای UNFCCC
- تصمیم گیری در مورد مسائل مربوط به تغییرات آب و هوایی
- ترویج همکاری بین المللی برای مقابله با تغییرات آب و هوایی
چه کسانی در COP شرکت می کنند؟
- نمایندگان از 196 کشور عضو UNFCCC
- نمایندگان از 196 کشور عضو UNFCCC
- ناظران از جمله سازمان های غیردولتی، رسانه ها و بخش خصوصی
COP28 :
COP28 در دبی از 6 تا 17 نوامبر 2023 برگزار گردید. اهم موضوعات مورد بحث در COP28 شامل موارد ذیل می گردند:
تامین مالی:
کشورهای در حال توسعه خواستار کمک مالی بیشتر از سوی کشورهای توسعه یافته برای مقابله با تغییرات آب و هوایی هستند.
کاهش انتشار گازهای گلخانه ای:
کشورها باید تعهدات خود را برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای افزایش
تطبیق با تغییرات آب و هوایی:
کشورها باید برای مقابله با اثرات تغییرات آب و هوایی
جبران خسارات و ضرر و زیان:
کشورهای در حال توسعه خواهان جبران خسارات و ضرر و زیان ناشی از تغییرات آب و هوایی از سوی کشورهای توسعه یافته هستند.
توافق تاریخی برای گذر از سوخت های فسیلی:
برای اولین بار در تاریخ مذاکرات تغییرات آب و هوایی، متنی توسط 196 کشور امضا شد که در آن از “کاهش تدریجی استفاده از زغال سنگ بدون احتراق و یارانه های ناکارآمد سوخت های فسیلی” صحبت شده است.
تاسیس صندوقی برای جبران خسارات و ضرر و زیان:
کشورهای توسعه یافته توافق کردند که صندوقی برای جبران خسارات و ضرر و زیان ناشی از تغییرات آب و هوایی به کشورهای در حال توسعه ایجاد کنند.
تعهد به افزایش تعهدات مالی:
کشورها تعهد کردند که تلاش های خود را برای افزایش تعهدات مالی تا سال 2025 افزایش دهند.
توافق برای افزایش شفافیت و گزارش دهی:
کشورها توافق کردند که شفافیت و گزارش دهی اقدامات خود را در زمینه تغییرات آب و هوایی افزایش دهند.
تاکید بر adaptation :
بیانیه ها بر importance of adaptation to the impacts of climate change emphasized .
توافق برای تداوم مذاکرات:
کشورها توافق کردند که مذاکرات را برای رسیدن به توافقی جامع تر در مورد تغییرات آب و هوایی ادامه دهند.
علاوه بر این، بیانیه های جداگانه ای در مورد موضوعات مختلفی از جمله موارد ذیل، مشخص گردیدند:
امنیت غذایی
جنگل ها
توسعه پایدار
توانمندسازی زنان
متن کامل بیانیه را می توانید در لینک ذیل مطالعه نمایید :
Leave A Comment